امسال روز سوم ماه مه، روز جهانی آزادی مطبوعات، در حالی فرارسیده که شیوع ویروس کرونا در جهان، این آزادی بنیادین را بیش از پیش در معرض خطر قرار داده است.
جمهوری اسلامی ایران نیز از بحران شیوع ویروس کرونا در جهت سرکوب آزادی مطبوعات استفاده کرد. سازمان گزارشگران بدون مرز در این زمینه اعلام کرده است: «رژیم ایران به جای اطلاعرسانی در مورد واقعیت این بیماری همهگیر، عدم شفافیت خود را بیشتر میکند و از بحران سلامتی بهره میگیرد تا آتش تبلیغات ضد آمریکایی خود را تندتر و تحریمهای اعمال شده توسط ایالات متحده را محکوم کند.»
علاوه بر بازداشتها، همچنین جمهوری اسلامی از این فرصت استفاده کرد و انتشار نسخه کاغذی نشریات و روزنامهها را برای مدتی متوقف کرد و صدها روزنامهنگار و کارکنان بخش فنی این روزنامهها در خطر بیکاری قرار گرفتند.
رسانه ها ارتباط مستقیم با دموکراسی دارند که میتوانند بعنوان یک دیده بان در یک جامعه باز از سوءاستفاده های قدرت حاکم ، فساد و روابط ناصحیح پرده بر دارند و اگر بتوانند در فضای آزاد کارشان را انجام بدهند و حمایت هایی داشته باشند که بتوانند این کار را خوب انجام بدهند، میتوانند صدای مردم را منتقل کنند و قدرت حاکمه را همیشه پاسخگو نگهدارند. پس ارتباط خیلی مستقیمی بین دموکراسی و رسانه های آزاد وجود دارد.»
اما امسال هم روز جهانی آزادی رسانهها در حالی فرارسیده که در ردهبندیهای جهانی، ایران در میان «بزرگترین دشمنان آزادی مطبوعات» است و یکی از «بزرگترین زندانهای جهان» برای روزنامهنگاران و فعالان رسانهای.
«وضعیت آزادی بیان در ایران به شدت وخیم است. نمونه بارز این رفتار را امروز میتوانیم در فضای بحرانزده و پر از فساد ایران ببینیم. قاعدتاً رابطه بین آزادی بیان و فساد، هم در عرصه سیاسی و هم در عرصه اقتصادی، نشان میدهد که نتایج اینگونه محدودیتسازی برای رسانهها و نتایج اینگونه برخوردهای قضایی با روزنامهنگاران، فعالین رسانهای و رسانههای آزاد که قرار است به عنوان رکن چهارم در جامعه فعالیت کنند و بهعنوان چشم بینای مردم بر ارکان قدرت نظارت داشته باشند، امکان بیان دیدگاههایشان به صورت آزاد وجود ندارد و این میشود که با جامعهای مواجهیم که امثال خاوریها و انواع و اقسام فسادهای سیاسی در آن به وجود میآید.»
گزارشگران بدون مرز اعلام میکنه سانسور رسانهها و سرکوب روزنامهنگاران به اندازه تاریخ جمهوری اسلامی قدمت دارد، به طوری که در یک بازه زمانیِ سی ساله، یعنی از سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۸۸، دستکم ۸۶۰ روزنامهنگار در ایران بازداشت، زندانی یا حتی اعدام شدند. بازداشتهایی که هنوز هم ادامه دارد و در مواردی به حکم زندان منجر میشود.
«توهین به رهبر جمهوری اسلامی یا سایر مسئولان»، «تبلیغ علیه نظام»، «نشر اکاذیب» و «اجتماع و تبانی جهت ارتکاب جرم علیه امنیت ملی»، از جمله اتهامهایی است که طی سالهای اخیر در پرونده فعالان رسانهای مطرح و در بسیاری از موارد منجر به صدور حکم زندان یا حتی شلاق شده است.
در سالیان اخیر، متاسفانه هرگز دادگاه خاص مطبوعات که به جرائم ویژه روزنامهنگاران رسیدگی کند، تشکیل نشده و صرفا برای تعدادی از صاحبان مطبوعات و مدیران مسئول مطبوعات، دادگاه ویژه مطبوعات تشکیل شده، اما برای روزنامهنگاران هرگز دادگاه مطبوعات با حضور هیئت منصفه تشکیل نشده است و این هم یکی از موارد نقض حقوق روزنامهنگاران در ایران بوده است.»
رادیو و تلویزیون نیز به عنوان رسانههایی که در بسیاری از کشورها نقش مهمی در اطلاعرسانی٬ آموزش و ارتقای فرهنگ جامعه دارند «در ایران متاسفانه صدا و سیما مسئولیت رسانه ای خود را به درستی انجام نمیدهد . در واقع صدا و سیما ی جمهوری اسلامی - بخش تبلیغاتی حکومت محسوب میشود. یک چنین دستگاه عریض و طویلی به نام رسانه ملی وجود دارد و هر ساله بودجه بسیار بزرگی را میبلعد و به اسم رسانه، نه تنها تبلیغات به خورد مردم میدهد، بلکه در یک سری کارهای امنیتی هم مشارکت دارد، نقش دارد و [آن را] کارگردانی میکند، از جمله [پخش] اعترافات تلویزیونی، و فیلمها و مستندهایی که به قصد بدنام کردن چهرههای مدنی و فعالان حقوق بشر؛ عملا یک مکانی است برای نهادهای امنیتی که بتوانند حرفها و روایاتشان از اتفاقات، و عملکرد خود را از طریق صدا و سیما تبلیغ کنند و از طریق این به اهداف غیر انسانی که دارند، برسند.»
در جدیدترین رده بندی سازمان گزارشگران بدونمرز، در میان ۱۸۰ کشور مورد بررسی، ایران در جایگاه ۱۷۰ قرار گرفته.
گزارشی که در آن تاکید شده ایران در ۴۰ سال گذشته یکی از «سرکوبگرترین» حکومتها برای رسانهها و خبرنگاران بوده است. گزارشی که علاوه بر قوه قضائیه و وزارت اطلاعات، سپاه پاسداران را نیز مسئول این سرکوبها میداند.
امسال نیز روز جهانی آزادی رسانهها در حالی فرارسیده که در ردهبندیهای جهانی، ایران در قعر جدول آزادی رسانههاست، به دلیل «ایجاد محدودیت برای مطبوعات» و فیلترینگ اینترنت و شبکههای اجتماعی.
ایران همچنین یکی از «بزرگترین زندانهای جهان» برای فعالان رسانهای به شمار میرود، با دهها روزنامهنگار و شهروند-خبرنگاری که در زندان به سر میبرند یا با وثیقه آزادند و منتظر حکم نهاییشان؛
مجمع عمومی سازمان ملل متحد، در دسامبر سال ۱۹۹۳ یعنی 27 سال پیش، روز سوم ماه مه، برابر با ۱۳ اردیبهشتماه را «روز جهانی آزادی رسانهها» نامید، به پیشنهاد یونسکو و به منظور ارتقاء آزادی رسانهها در سراسر دنیا.
هدف سازمان ملل از این نامگذاری این بود که بر اهمیت آزادی مطبوعات در رشد دموکراسی در جوامع بشری تأکید کند و وظایف دولتها را در رعایت اصل ۱۹ اعلامیه جهانی حقوق بشر به آنها یادآوری کند.
بر پایه این اصل، همگان حق آزادی عقیده و بیان دارند:
«هر انسانی محق به آزادی عقیده و بیان است و این حق شامل آزادی داشتن باور و عقیده بدون [نگرانی] از مداخله [و مزاحمت]، و حق جستوجو، دریافت و انتشار اطلاعات و افکار از طریق هر رسانهای، بدون ملاحظات مرزی است.»
با این حال، وضع آزادی مطبوعات در سراسر جهان رو به وخامت گذاشته است
آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل در پیامی به مناسبت روز جهانی آزادی رسانهها، گفت که «رسیدن به دموکراسی بدون دسترسی به اطلاعات آزاد و شفاف امکانپذیر نیست».
آدری اَزوله، دبیرکل یونسکو، نیز رسانه آزاد را «سنگ بنای جوامع دموکراتیک» میداند و دسترسی به اطلاعات آزاد را زمینهساز صلح و پیشرفت جهانی.