حقوق بشر به مفهوم امروزی در شکل اولیه آن ابتدا در
دوران انقلاب کبیر فرانسه شکل گرفت و پس از جنگ جهانی دوم تحت عنوان "اعلامیه
جهانی حقوق بشر" در 10 دسامبر 1948 به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد
رسید.
ایران جزو اولین کشورهائی بود که این
اعلامیه را امضا کردند. اعلامیه جهانی حقوق بشر را باید به عنوان تلاشی در جهت تحقق
بخشیدن به حقوق و آزادی انسانها برای یک زندگی شایسته امروز و پیروزی بزرگی برای
تمامی بشریت دانست .
جمهوری اسلامی ایران با نفی اعلامیه جهانی حقوق بشر و پایه قرار دادن قوانین شریعت، در 38 سال گذشته
استبداد دینی را به نحوی کم نظیر در جهان امروز، بر ایران حاکم نموده است. طی این
سالها ما شاهد تجاوزات فاحش به ابتدائی ترین حقوق و
آزادی های شهروندان این کشور بوده ایم.
نتیجه جانشین کردن قوانین شریعت از
جمله قصاص،
اعدام های گسترده، اعدام جوانان زیر 18 سال، قطع عضو مجرمان، سنگسار و حتی ترور و قتل بر مبنای فتوای چند آیت الله بوده
است. استبداد دینی همچنین حبس های درازمدت برای مخالفان سیاسی یا عقیدتی
حکومت، اعمال سانسور، سرکوب مطبوعات
غیر وابسته به حکومت، خودکامگی محض در سرکوب
مردم، ممنوعیت هر نوع فعالیت صنفی و
سندیکائی، ممنوعیت احزاب و فعالیت
های سیاسی طیف های سکولار را به اجرا در آورده، مضافا اینکه شکنجه به عنوان وسیله ای برای سرکوب، ارعاب و اهانت
به کرامت انسانی نه تنها علیه مخالفین سیاسی و عقیدتی بلکه علیه همه
گروه ها و اقشار جامعه بکار گرفته شده است .
انسان به رقم انسان بودنش هیچ ارزشی در ایران
ندارد در کل حکومت ایران چیزی بعنوان حقوق بشر را به رسمیت نمیشناسد . زیرا حقوق
بشر با احکام اسلامی در تضاد است 
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر