بیست و هشت آوریل (8 اردیبهشت) روز جهانی همدردی با کارگران آسیب دیده در محیط کار را گرامی میداریم .

سالانه دهها هزار سانحه دلخراش در محیط‌های ناامن کار در ایران رخ میدهد، هزاران نفر جان خود را از دست میدهند و هزاران نفر تا آخر عمر معلول میشوند یا به بیماری‌های خطرناک مبتلا میشوند و توان کار کردن را از دست میدهند و یا توسط انواع کارفرمایان از کار اخراج میشوند .

کودکان یکی از قربانیان اصلی ناامنی مراکز کار بویژه در کارگاههای کوچک هستند که نه بهداشتی دارد، نه کوچکترین توجهی به امنیت محیط کار شان میشود و نه آموزشی در کار است و نه گزارشی از آنها منتشر میشود. نیمی از کارگران قالیبافی‌ها و گلیم بافی‌ها دختران زیر ١٦ سال هستند که بعضا روزی ١٢ تا ١٦ ساعت کار میکنند. به اینها باید توهین‌های هرروزه، تنبیهات و سوء استفاده‌های جنسی کارفرمایان از کودکان را نیز اضافه کرد که بخش جدائی ناپذیر این بی حقوقی‌ها است .

البته در ایران بسیاری از حوادث ناشی از کار به وسیله کارفرمایان مخفی می ماند و در بسیاری از موارد ، نام قربانیان حوادث کار اعلام نمی شود .

مساله تامین ایمنی محیط كار بسادگی به سود سرمایه داران گره میخورد. سرمایه دار بخاطر سودجویی اش، آشكارا جنایت میكند و محیط‌های كار هر روز بیشتر از كارگران قربانی میگیرد و دولت نیز بنا به تعریف حافظ منافع اوست. ابعاد گسترده جنایت در محیط‌های كار بیش از هر چیز اوج توحش سرمایه داری را در مقابل ما قرار میدهد. باید به این توحش پایان داد .