مریم ایراندوست، سرمربی سابق تیم ملی فوتبال زنان ایران و سرمربی فعلی تیم فوتبال ملوان بندر انزلی با اشاره به تبعیض علیه زنان در فوتبال ایران و مبارزه جهت دستیابی به حقوق برابر برای آنها می گوید که فوتبالیست های زن گاهی برای یک بازی خارج از خانه باید ۴۰ ساعت را در اتوبوس باشند. وی با بیان اینکه همه باید کار کنند تا فضای مسلط را تغییر بدهند می گوید زمانی که بچه بودم می خواستم تغییر جنسیت بدهم تا بتوانم با برای تماشای فوتبال به ورزشگاه بروم.
به گزارش خبرگزاری هرانا به نقل از دویچه وله، مریم ایراندوست، سرمربی سابق تیم ملی فوتبال زنان ایران به مبارزه جهت دستیابی به حقوق برابر برای زنان فوتبالیست ادامه می دهد.
مریم ایراندوست به همراه شاگردانش در دهمین دوره فستیوال دیسکاور آلمان، جشنواره فرهنگی فوتبال زنان در برلین حضور دارد.
ایراندوست ۴۰ ساله که پیشتر بازیکن و در حال حاضر مربی فوتبال است در تمام این سالها برای دستیابی به حقوق برابر زنان فوتبالیست مبارزه کرده است.
وی در باره مقطع زمانی ۲ ساله که تیمش (ملوان بندر انزلی) منحل شده بود می گوید: “در آن مدت تصمیم گرفت که پیانو یاد بگیرم و تربیت بدنی مطالعه کنم ولی این چیزها من را راضی نمی‌کرد. یک چیزی کم بود. واقعا تلاش سختی در این راه صورت گرفت. حالا ما بازی می‌کنیم و این مسئله به ما انرژی می دهد”.
ایراندوست همچنین در خصوص پیشرفت هایی که در زمینه فوتبال زنان در ایرن رخ داده است، می گوید: “مردها دیگر نمی‌گویند که زنها نباید فوتبال بازی کنند و جایشان در زمین فوتبال نیست. پیشرفت حاصل شده و فرصت های زیادی وجود دارد و پیشرفت بازیکنان نیز سرعت بیشتری به خود گرفته است. این فرصت ها برای افراد مسن تر مانند من و هم دوره‌ای هایم وجود نداشتند”.
وی همچنین در خصوص مشارکت تیم ملی فوتبال زنان در المپیک ۲۰۱۰ می گوید: “فیفا از ایرانی ها خواست که فوتبالیست های زن ایرانی، مو و گوش خود را نپوشانند، اما فدراسیون فوتبال نپذیرفت. این یک دور باطل است”.
ایراندوست در بخش دیگری از حرف‌های می‌گوید: “در ۱۰ سالگی به مادرم گفتم، می‌خواهم پسر شوم تا بتوانم به فوتبال بازی کردن ادامه دهم. در واقع می خواستم جنسیت خودم را تغییر دهم. مادرم شوکه شده بود. به او گفتم اگر نمی‌خواهید که تغییر جنسیت دهم، لطفا مردم را قانع کن که من بتوانم با پدرم به ورزشگاه بروم و به فوتبال بازی کردن ادامه دهم”.
این مربی زن ایرانی گوشه ای تبعیض علیه زنان در فوتبال ایران را به این شکل بیان می کند: “ما دوست داریم مثل مردها به محل برگزاری بازی برویم و پرواز داشته باشیم نه اینکه ساعت ها در اتوبوس باشیم تا به آنجا برسیم. ما برای یک بازی خارج از خانه حتی تا ۴۰ ساعت نیز در خیابان هستیم.۲۰ ساعت رفت و ۲۰ ساعت برگشت. این طور سفرها چون ارزان‌تر است برای ما صورت می‌گرفت، چون پرواز با هواپیما گران‌تر است. برای مردها می‌شود و برای ما زن ها نمیشود”.
در بخش دیگری با اشاره به اینکه در دوران کودکی با پدرش به ورزشگاه می‌رفته است، می‌گوید: ” تیم من مثل خانواده‌ام است و الان شرایط بهتری نسبت به قبل دارد. من مثل مادر و بازیکنانم مثل فرزندانم هستند. مادرها نیز سخت ترین کار دنیا را دارند”.
وی در پایان مصاحبه با ابراز امیدواری نسبت به حضور زنان ایرانی در ورزشگاه‌ها می‌گوید: امیدوارم که زنان ایرانی بتوانند به ورزشگاه‌ها بروند و از نزدیک بازی‌های فوتبال را تماشا کنند. من در حال حاضر از اینکه توانستم یک فوتبالیست بشوم خوشحال هستم و به خودم افتخار می‌کنم”.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر